Opis kraju
(Republika Beninu)
Stolica: Porto Novo (stolica konstytucyjna)
Cotonou (siedziba rządu i centrum administracyjne)
Waluta: frank Zachodnioafrykańskiej Wspólnoty Walutowej (XOF), 1 XOF = 100 centymów;
Język urzędowy: francuski
WIZA, PRZEPISY WJAZDOWE. Obywatele polscy udający się do Beninu muszą mieć ważną wizę na przejazd i pobyt. Wizę można uzyskać w przedstawicielstwach dyplomatycznych i konsularnych Beninu (w Polsce brak, najbliższe w Moskwie) lub na granicy Beninu. Wjazd następuje na podstawie czasowego zezwolenia, a wizę pobytową wystawia najbliższy urząd imigracyjny w pierwszy dzień roboczy. Należy przedstawić powrotny bilet lotniczy lub środki finansowe na jego zakup (np. w postaci kaucji wpłaconej do banku lub biura podróży).
PRZEPISY CELNE. Restrykcje celne nie odbiegają od powszechnie przyjętych standardów.
PRZEPISY PRAWNE. Konsekwencje naruszenia prawa są w Beninie bardzo dotkliwe. Obowiązujące uregulowania prawne wprowadzają bardzo surowe kary, przy czym już nawet podejrzenie o popełnienie przestępstwa może prowadzić do bardzo przykrych sytuacji. Posiadanie narkotyków jest ścigane i podlega surowym karom.
UBEZPIECZENIE. Może być wymagane posiadanie ubezpieczeń osobowych i komunikacyjnych. Uznawane są polisy zagranicznych towarzystw ubezpieczeniowych, także polskich.
SZCZEPIENIA, SŁUŻBA ZDROWIA. Występuje duże zagrożenie sanitarno-epidemiologiczne, głównie takimi chorobami, jak: malaria, cholera, tyfus, żółta febra, wirusowe zapalenie opon mózgowych, AIDS, a także wieloma chorobami tropikalnymi, jednak poziom ryzyka może być bardzo różny, zależnie od miejsca pobytu w Beninie i warunków higienicznych. Wymagane jest szczepienie przeciw żółtej febrze, wykonane co najmniej 10 dni przed datą wjazdu do Beninu. Dostęp do opieki medycznej jest bardzo ograniczony, praktycznie możliwy jedynie w dużych miastach. Poziom usług lekarskich (które są kosztowne) znacznie odbiega od standardów światowych. Poważniejsze zabiegi trzeba wykonywać w Europie. Koszt wizyty lekarskiej to ok. 100 USD, łącznie np. z badaniem krwi na malarię; doba pobytu w szpitalu kosztuje 100–250 USD.
INFORMACJE DLA KIEROWCÓW. Podróżując samochodem, należy mieć międzynarodowe prawo jazdy.
PODRÓŻOWANIE PO KRAJU. Główne miasto kraju, Cotonou, ma regularne połączenia lotnicze z Paryżem i Brukselą oraz ze stolicami większości krajów zachodniej Afryki. Ponadto niewielkie lotniska lokalne funkcjonują w Save i Parakou. Swobodne przemieszczanie się po terytorium kraju nie nastręcza problemów. Komunikacja drogowa obsługiwana jest przez autobusy i mikrobusy. Jakość usług jest niska – nie ma rozkładów jazdy, pojazdy często ulegają awariom. Główne drogi asfaltowe wiodące z południa kraju ku granicy z Nigrem i Burkina Faso są w dobrym stanie. Istnieje połączenie kolejowe Cotonou–Parakou.
BEZPIECZEŃSTWO. Benin w porównaniu z innymi państwami regionu jest krajem stosunkowo bezpiecznym dla turystów. Większe zagrożenie przestępczością pospolitą występuje tylko w Cotonou i w pobliżu przejść granicznych. Odradza się samotne spacery w miastach w nocy.
PRZYDATNE INFORMACJE: Wymiany obcych walut można dokonywać w oficjalnych biurach wymiany, w bankach i hotelach. Karty kredytowe VISA są honorowane w niektórych bankach oraz w największych hotelach (Marina i Novotel). Karty American Express nie są akceptowane przez banki, natomiast można nimi płacić w wymienionych hotelach. W porównaniu z większością państw afrykańskich baza turystyczna jest w Beninie stosunkowo dobrze rozwinięta. W większych miastach są sklepy z artykułami potrzebnymi Europejczykom, restauracje, hotele.
Ceny w sklepach i hotelach są zwykle znacznie wyższe od europejskich. Ceny na bazarach i u ulicznych przekupniów są zazwyczaj niższe, ale asortyment jest dość ubogi, a jakość oferowanych towarów mierna. Targowanie się jest niemal obowiązkowe, a pierwsza propozycja ceny oferowana przez sprzedawcę cudzoziemcowi jest wielokrotnością tej, za którą spodziewa się on rzeczywiście sprzedać towar.
Wykonywanie zdjęć jest dozwolone wszędzie poza wyraźnie oznaczonymi obszarami zastrzeżonymi. Przez wzgląd na miejscowe zwyczaje, aby nie narazić się na agresywne reakcje, należy zasięgnąć informacji co do możliwości fotografowania obiektów kultury tradycyjnej, a fotografując ludzi – spytać ich o zgodę.